اثر محلول پاشی متانول بر برخی خصوصیات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی سویا (Glycine max L.) تحت تنش خشکی

به‌منظور بررسى اثرمحلول پاشى متانول وتنش خشکى بر برخى صفات بیوشیمیایی سویا (Glaycine max L.) آزمایشى گلدانی در محیط مزرعه انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمار‌های مورد بررسی شامل سه سطح آبیاری نرمال (آبیاری پس از 40 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک)، تنش متوسط (آبیاری پس از 60 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک) و تنش شدید (آبیاری پس از 70 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک) به‌عنوان عامل اصلی و سطوح متانول به صورت محلول پاشی برگی شامل محلول‌های شاهد( محلول پاشی آب بدون مصرف متانول) و محلول‌های 7، 14 و 21 درصد حجمی متانول به عنوان عامل فرعی بود. نتایج تحقیق نشان داد بین سطوح مختلف متانول اختلاف معنى دارى در میزان کلروفیل و ترکیبات کاروتنوئیدی، محتوای رطوبت نسبی، ترکیبات فنلی، مقدار پروتئین کل، پرولین و میزان پراکسید هیدروژن برگ در سطح احتمال خطای یک درصد مشاهده شد. با شروع تنش رطوبتی از تنش ملایم تا تنش شدید کاربرد متانول 14درصد تاثیر بیشتری بر میزان کلروفیل کل، کلروفیل a، کلروفیل b، داشت. همچنین در شرایط تنش ملایم و تنش شدید با کاربرد بیشترین مقدار از سطح متانول مقدار تولید پراکسید هیدروژن به کمترین میزان رسید و مقدار ترکیبات فنلی با افزایش کاربرد متانول از 7 به 14درصد افزایش یافت. طبق نتایج به‌دست آمده با کاربرد 14 درصد متانول افزایش بیشتری در کارایی پرولین در شرایط تنش شدید مشاهده شد. با افزایش کاربرد حجمی متانول از 7 به 14 درصد مقدار آب نسبی بیشتر در گیاه در شرایط تنش حفظ شد. در مورد پروتئین با شدت یافتن تنش خشکی، تاثیر کاربرد متانول 14درصد در مقایسه با متانول 21 درصد به یک میزان بود. بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که متانول مقاومت گیاه در برابر تنش خشکی را بهبود بخشید.